Trudy powrotu

Za mną kolejne tygodnie użerania się z prozą cholernie niedoskonałej rzeczywistości. Dwa tygodnie dojeżdżałam na siłę na kolejną, nic pozytywego nie wnoszącą do mojego stanu zdrowia, rehabilitację. Zajechało mnie to fizycznie i psychicznie, a żeby nie było za prosto, to jeszcze w miedzyczasie wysiadł mi laptop. Nie wiadomo kiedy przeładowałam go zachomikowanymi plikami i system zwariował, wysiadła klawiatura i musiałam nauczyć się obsługi komputera przez myszkę. Musiałam prosić brata o pomoc w ratowaniu plików, wgraniu systemu i niezbędnych programów od nowa. Potem jeszcze koszmar uaktualniania, żeby się w ogóle móc zalogowac na swoje konta, co jest megaproblemem przy słabym łączu internetowym, które mam tu, gdzie mieszkam. Dziś wiem, że system wgrany jest źle i niedługo znów może przestać działać, ale mówi się trudno. Teraz nie mam już siły się przejmować i martwić. Próbuję mimo całej cielesnej obolałości ogarnąć bałagan, który powstał podczas mojej nieobecności w domu. Nie mam siły ani sprzątać, ani tworzyć. Walczę z megadołem. Nie wiem nawet, co chciałabym w pierwszej kolejności doprowadzić do końca. Przeraża mnie samo potrzenie na bałagan wokół mnie. Chcę zamknąć oczy i wypowiedzić magiczne słowa "domku ogarnij się sam", a potem otworzyć oczy i mieć znów ochotę na cokolwiek...